Een hoogdag voor de Jack White fan. Want Jack White is all over: als Jack White III, met zijn Third Man Record Showcase (met niet minder dan 11 bands) en zijn The Third Man Rolling Record Store.
Third Man Rolling Record Store.
Jack White is een beetje gOD. Hij plaatste de puurheid weer in de rock ’n roll, heeft stijl en leerde ons bluesgoden Son House en Charley Patton ontdekken. Zijn label Third Man Records bestaat 3 jaar en dat wilde Jack White vieren met een heuse showcase. En net zoals vorig jaar met de passage van zijn Third Man Rolling Record Store. Een oude schoolbus die volledig is opgelapt en een rijdende platenwinkel vormt. Vinyl only uiteraard. Winkelen in stijl heet dat.
Third Man Record Showcase.
‘s avonds is het zenuwachtigheid troef. Aanschuiven een must. Aanschuiven zoals in 1u40 minuten. Op het programma: 11 bands waaronder uiteraard Jack White met zijn nieuwe band. En dat bleken er twee.
Passeren de revue: het trio Natural Child uit Nashville dat classic rock brengt met een vleug southern rock alsook White Rabbits die niet blijven kleven. Ook het trio Purling Hiss rockt er van door met klassieke powerrock, net als het felle trio Pujol.
Bij Electric Guest zouden we op straat gewoon voorbij gelopen zijn. Ondanks de energieke zanger werd hun set te licht bevonden. En toch gaat deze band breken. Dat Dangermouse hun debuut zal producen zit daar uiteraard voor iets tussen. De mond aan mond reclame van Jack White uiteraard ook. Misschien staat de band in een iets te pril stadium onder te grote druk.
Acteur John C. Reilly straalt dan weer klasse uit met een heerlijke honky tonk en country set waarin de geest van Hank Williams huist. Bijgestaan wordt hij door de hoge falsetstem van Tom Brosseau.
En dan plots: uppercut. Dames en heren: please welcome Reggie Watts! Deze man heeft de stem van Jamie Lidell en treedt op zoals Lidell dat deed na zijn Super_Collider periode. Solo en met een batterij elektronica dus. Met zijn grote (zoals in: echt grote) zwarte haardos is Watts tevens een ferme verschijning. Deze jongen is meteen fan voor het leven. Hashtag hoogtepunt zowaar.
Make way for the ladies!
Jacobus De Wit eert vrouwen en weet ze ook steeds mooi te presenteren. Lanie Lane treedt solo op, eert rockabilly, heeft een straf stembereik en haalt een ferme twang uit haar gitaar. The Black Belles vallen al de hele avond op. 4 vrouwen met lang pikzwart haar en zwarte hoeden die lijken op jonge gotische heksen. Fun to watch dus. Hoewel nood aan meer body groeit hun set naar het einde toe. Karen Elson – inmiddels ex-White – doet het opnieuw stijlvol en met klasse. We horen nummers uit ‘The Ghost Who Walks’ maar eveneens kersverse nummers uit haar upcoming tweede album waar Elson momenteel aan werkt. Fun facts: haar doorkijkblouse en het roze drumstel. En zij die ooit het AB Club optreden hebben meegemaakt in ’10: wees niet jaloers, haar Brusselse passage was beter.
Jack White is gOD.
Tijd voor dé ster van de avond: Jack White. Dra verschijnt zijn solo debuut en speelt hij op Rock Werchter, maar we zijn maar al te blij om hem in een kleine club (capaciteit: 600) gezien te hebben op amper 5 meter afstand. Zijn set bestond uit twee delen. Een met een all female six piece backing band. Kleding code: dress to impress. En met een opvallende bezetting waaronder viool (met een prominente rol), contrabas en pedal steel gitaar. De vibe? Potige country blues. De tweede set was meer rock ’n roll met een vijfkoppige mannelijke band.
Anderhalf uur. 21 songs. Veel materiaal uit zijn upcoming debuut. Maar ook véél ouder materiaal in een nieuw jasje. Denk: The White Stripes (‘Dead Leaves and the Dirty Ground’, ‘Hotel Yorba’, ‘I'm Slowly Turning Into You’,…), Raconteurs (‘Steady as She Goes’) en The Dead Weather (‘I Cut Like a Buffalo’). Jack White is gOD, hadden we dat al gezegd?
