Cold Specks: where art thou? Peaking Lights: wij omarmen u.
We hebben er goesting in vandaag en je zou voor minder. Al dagen kijk ik uit naar Cold Specks: een Canadese zwarte die grossiert in ‘doom soul’. Haar stemt trekt op die van Mahalia Jackson, maar is raspend zoals die van Tom Waits. Jools Holland inviteerde haar reeds voor Later With Jools en dit voorjaar debuteert ze op het befaamde Mute Records. Op naar de andere kant van de stad om haar aan het werk te zien.
We zijn mooi op tijd en botsten nog op lokale female quintet Feathers en zijn meteen onder de indruk. Een heerlijk hecht groepsgeluid en een motorische ritmiek. De leden wisselen na elk nummer van instrument en de dubbele percussie doe alles swingen. Heerlijk.
En Cold Specks? Die stuurt haar kat. Hoe je dat weet? Investigative journalism. Timings zijn er voor de namiddagshows vaak niet voorhanden. Security of barmensen weten zelf niet wie waar speelt in eigen huis. Vaak is het afwachten wie er het podium opkomt. En toch: de sound engineer is een goede informant. Op haar verfrommelde A4 stond er een streep door Cold Specks. “Ah, she couldn’t make it”. Bummer! Want naast Jack White was Cold Specks de must see voor deze jongen. Maar, ik geef niet op. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Ook naar het New Yorkse The Men keken we uit. Pitchfork loofde al eerder in de categorie Best New Music hun albums en wij zijn vooral fan van hun voorlaatste compromisloze plaat ‘Leave Home’. En ook van het label Sacred Bones (met dat mooie logo ▲ dat telkens het artwork siert) en bands als Amen Dunes en Psychic Ills huist. Live is The Men recht aan toe en in your face. Jammer dat hun avant garde kant van op plaat live volledig vervalt. En wat doe je als de PA uitvalt? Gewoon verder spelen. Daar maalt men in Texas niet om.
Nadien imponeert War On Drugs – de oude band van Kurt Vile – niet meteen in onze favoriete stek Mohawk. Een zwak geluid doet hun set rimpelloos en uniform klinken.
Dan liever revelatie Peaking Lights die meteen het hoogtepunt van de dag zijn. Dit dub pop duo is een koppel – met de uitdagende initialen A.C.I.D. – die onlangs zijn opgepikt door Domino Recordings. Met hun zelfgemaakte apparatuur maken ze heerlijke lo fi dub die aangenaam doorkabbelt. Je hoort de kabels letterlijk kraken. Kapotte dub heet zoiets. Dra uit te checken in de AB Club met Ital en LA Vampires op de 100% Silk avond.
Tijd voor hardcore met Trash Talk. In de kleine binnenruimte van Mohawk zorgt dat voor heerlijk chaos en een heavy moshpit met fans die van de boxen springen. Fun!
SBTRKT zien we eindelijk écht op dreef. Voorheen (op Eurosonic en in AB) waren hun live sets net niet je dat, maar SBTRKT heeft nu finaal de juiste schwung gevonden. Een bank vooruit zoals dat heet. Fun fact: SBTRKT draagt nog immer zijn masker, alleen: op klaarlichte dag geeft dat een vreemd gezicht als je langs de zijkant gewoon zijn gezicht ziet.
Tot slot keken we hard uit naar Cloud Nothings: goede buzz en aangename plaat. Maar écht overtuigen deed de band niet. Off day of gewoon een minder goeie show van hen gezien die dag? Wie zal het zeggen.
Zouden er morgen nog bandjes uit te checken zijn? Benieuwd!
