Neen. We kwamen niet voor Chet Faker of Com Truise (ze bestaan!). Maar wel voor Alabama Shakes, Jack White en Michael Kiwanuka. En ook voor veel meer.
1500 bands over amper 4 dagen. Zelfs als je even wil ontsnappen aan muziek en je heil zoekt in Austin, Texas op een terras bij een Irish pub in het excellente weer: er is geen ontkomen aan. Een soundcheck aan de overkant van de straat voor alweer another gig vliegt het linkeroor binnen en – godbetert – een doedelzakkenband arriveert via het rechteroor vanuit de pub. Yep, het is nu eenmaal Saint Patrick’s Day. En dat wordt in Austin hard gevierd.
Echt hard gaat het er aan toe als we belanden op Pitchfork’s harde metalen show onder de noemer Show No Mercy. Handig als kapstok die kwaliteitsmerken, want het is moeilijk kiezen uit de honderden bands die op het programma staan.
Met KEN mode raken we op dreef, maar geheel overtuigen doen ze niet. Dat gebeurt wél met black metal band Deafheaven. Deze band grijpt ons bij de strot en hun sound zal ons de komende dagen niet meer loslaten. Deafheaven klinkt ronduit fenomenaal en is meteen het allereerste hoogtepunt. Wij zijn compleet verkocht. Op het eerste gezicht lijkt frontman George Clarke een nazi, weggelopen uit de film Inglorious Bastards. Hij heeft de lichaamstaal als die van Ian Curtis, kleeft aan de microfoonstand en schreeuwt alsof Count Grishnackh hem achter de hielen zit. Hier krijgen we écht schrik van. En toch zit er genoeg lucht in de epische stukken waar post rock en black metal elkaar ontmoeten.
Deafheaven bevestigd wat we ooit in het Hoge Noorden hoorden: black metal - denk Burzum, Darkthrone en Mayhem – was in wezen een collectief van avant garde muzikanten. Als Liturgy en Wolves In The Throne Room uw ding is, is Deafheaven u brood. U leven nadien zal niet meer hetzelfde zijn.
And now for something completely different: Michael Kiwanuka. Door de BBC omschreven als dé sound of 2012 en daar is geen letter van gelogen. Kiwanuka heeft een gouden stem en wordt beslist een grote. En dat was ook te merken aan de horde fotografen voor het podium. In duo zet hij in zijn dode gemak een straffe set neer. De vergelijkingen met Bill Withers zijn niet uit de lucht. Mooi om te zien dat hij ook diens song ‘I Don’t Know’ covert. Zijn AB show is reeds lang uitverkocht en de wereld heeft hem al omarmt. Terecht.
Nog meer toekomstmuziek en getipt door Jack White III: Alabama Shakes. Jack White bracht hun eerste single ‘Be Mine’ afgelopen jaar uit op zijn befaamde Third Man Records. Hun stomende southern garage rock wordt gestuwd door de straffe stem van zangeres Brittany Howard die overigens doet denken aan die van Jack White zelf. Hun set in het Austin Convention Center klonk echter iets té braaf, maar dat had veel met de kille omgeving te maken. Deze band willen we absoluut terug zien, maar dan in een club. Afspraak op 30 april te AB. Ons handen in het vuur dat deze band voor het einde van het jaar de grote zaal uitverkoopt.
U zei? James Brown dood? Over ons lijk! James Brown is gewoon Lee Fields. Fields debuteerde overigens in ’69 met de single ‘Bewildered’, een cover van – inderdaad James Brown. Lee Fields & The Expressions serveren u dan ook gitzwarte strakke funk en soul uit de vertrouwde Daptone stal van Sharon Jones And The Dap-Kings. Ronduit top! En stel u van de podia op SXSW alvast maar niet te veel voor. Lee Fields speelde in een tentje waarin je je vrienden niet in zou willen uitnodigen met vlak voor het podium een knoert van een boom.
Tot slot nog een gehypte act: Nick Waterhouse. Hoe zwart Lee Fields is, zo blank is de soul van Nick Waterhouse die een flink gerodeerde 7 koppige backing band achter zich heeft. De look van Waterhouse lijkt zo gekopieerd uit de Californische cool jazz scène uit de jaren ’50. Waterhouse imponeert meteen, maar kan het niveau gedurende de hele set helaas niet vasthouden. Phil Spector: produce deze man. Katia Vlerick: dit is uw ding.