En toen was het zover.
We schrijven woensdag 14 september in het prachtjaar 2011. Ik volg de sporen onder de Anspachlaan. Bovengronds zie ik jongens en meisjes. Driftig aanschouwen ze de poorten van de muziektempel in het hart van Brussel. Wachtend op de keelklanken van Merill Garbus en /of de ukelele van Zach Condon. Mijn ongeduld heeft niets te maken met wat zich vervolgens op het grote podium zal afspelen. Het wordt om de hoek geprojecteerd, aan de bar van het AB Café. Daar word ik enkele ogenblikken later aan het aanwezige publiek voorgesteld. Dit jaar deelt mijn business card mede; “Huisreporter AB, bitch!”
Ere aan wie ze toekomt, dit was vooral de avond van Karen Vandenberghe.

De goedlachse West-Vlaamse volbloed had er net een jaar als AB Huisfotografe opzitten. Een selectie van het werk dat ze had gemaakt tijdens de plus minus 90 (!) concerten die ze bijwoonde, werd tentoongesteld.

Stuk voor stuk staaltjes van Kunst en Kunde. Vooral het portret van Jeroen ‘Papillon’ De Pessemier viel me op. Hoewel mijn kennis van zijn band ‘The Subs’ voorlopig beperkt blijft tot het party-anthem ‘The Pope of Dope’, doet het krachtige beeld van ‘smans lippen en microfoon yours truly vermoeden dat er op een optreden van de Gentenaren effectief gefeest kan worden. Well done, Karen.

De wijze man die door het leven gaat als ‘The Artist Dandy Davy’ blogde laatst: “Ik ben géén muziekjournalist en zal het ook nooit worden.” Ik sluit me hier graag bij aan en vat aldus mijn bedenkingen omtrent de optredens van tUne-yArDs en Beirut samen met de gevleugelde woorden ‘t was goed’. Voorts wens ik de dames en heren van de AB te bedanken voor de steun, het vertrouwen en een mooie avond.

Met vriendelijke groet,

Sam.