PLANTS & ANIMALS weet niet te bekoren. De popsongs zitten vakkundig in mekaar, de lead guitar doet bijwijlen denken aan de inventiviteit van Nels Cline van Wilco, helaas haalt de kleurloze stem het niveau naar beneden. CEREMONY is rauwe California hardcore maar wordt algauw een pastiche. Best wel grappig om enkele kids de teksten woord voor woord te zien meezingen. Een pluim voor de gitarist die de looks en stijl van Cult gitarist Billy Duffy wist te kopiëren en zijn cool bewaart terwijl de rest van de band helemaal loos gaat.

2 nummers van de band 2:54 op Eurosonic gezien en dat was toen geen hoogvlieger. Deze keer krijgen we de kans om een hele set te zien en sommige songs steken er toch wel flink boven uit. Wij moesten vaak aan Siouxsie denken. Nog wat meer aan de songs sleutelen meisjes. Daarna trok TANLINES met zijn stuwende en tegelijk speelse electronica een eerste feest op gang.

Hip-hop en tijdschema’s respecteren; het is een verloren zaak. 45 minuten liet A$AP ROCKY op zich wachten. Enkele minuten nadat we terug richting centrum gingen voor het avondluik zou hij alsnog zijn gearriveerd én een meesterlijk concert hebben gegeven. Benieuwd of hij onze verloren tijd zal goedmaken in de AB begin juni.

MAGGIE BJORKLUND, de Deense lapsteelgitariste die recent werd ingelijfd in de all female live band van Jack White brengt in de Red Eyed Fly club een sterk, maar muzikaal weinig vernieuwend concert. Over HAIM kunnen we kort zijn: We weten het niet. 1/3 Fleetwood Mac, 1/3 Melissa Etheridge en 1/3 Alanis Morisette. Keuzes maken dames! Wat we wel met zeker weten is dat deze 3 zusjes weten hoe ze een straffe show moeten geven. Aan tomeloze energie geen gebrek.

Iemand die al lang op ons verlanglijstje staat om eens live te zien is de singer-songwriter WILLIAM ELLIOTT WHITMORE. Hoewel de songs tijdloos aanvoelen, kregen we na een half uurtje een onbehaaglijk 13-in-een-dozijn gevoel. Sneu.

Het Franse ANORAAK doet live een aardige gooi naar het erfgoed van LCD Soundsystem. Helaas wordt de dynamiek van een SXSW-show opnieuw genekt door een povere geluidsinstallatie. Op dat vlak mag dit showcasefestival nog wel wat investeringen doen.

Gelukkig mogen we de avond zowel muzikaal als visueel in stijl afsluiten, en dit met het podiumbeest JC BROOKS & THE UPTOWN SOUND, getekend op het Bloodshot label. Toegegeven, met de Daptone stal (Sharon Jones, Lee Fields) is er een heuse remonte in de soul beweging. Wat JC apart maakt is zijn jonge leeftijd en het feit dat hij toch een doorleefde en superbe soulstem bezit. Met een jonge swingende band achter hem maakt hij van ons laatste concert meteen een wild feestje. Opmerkelijk wapenfeit: de Wilco cover van ‘I Am Trying To Break Your Heart’ waarvan er alvast een heuse video bestaat:

Zo, dat was het weer voor SXSW 2012. Op onze terugvlucht droomden wij alvast van de editie 2013.

Ow, nee! Wacht! Want zo gaat dat aan dat tempo. Bij een gemiste afspraak werden wij door de portier van dienst langs de achterdeur buitengeveegd en kwamen daar terecht in een kolkend feestje van wat op het eerste zich een banale coverband leek. Bij nader inzien bleek het te gaan om de band ESCORT die zich tot de disco verhoudt zoals Sharon Jones tot de soul: ze maken er opnieuw iets fris, hedendaags en aanstekelijks van (move over Scissor Sisters). En dat deze rabiate disco-hater u dat nieuws komt melden. Ook het übercoole Pitchfork kantoor ging hiervoor overstag: ‘"Escort isn't just the pinnacle of 21st-century of disco fetishism. It's a great pop album’. Enjoy!

En dan nu echt afsluiten met mijn persoonlijke Best of The Best of SXSW 2012:

ESCORT

JC BROOKS & THE UPTOWN SOUND

TANLINES

DJANGO DJANGO

PURITY RING

TEAM ME

GAUNTLET HAIR

BRETON

YUKON BLONDE

HALF MOON RUN

DOOMTREE

POLICA